Refugee Boat Sinks Near Australia قایق پناهندگان ایرانی و عراقی‌ در آبهای استرالیا غرق شد

بیست و هفت نفر پناهندگان ایرانی و عراقی‌ در آبهای استرالیا غرق شدند

Twenty-seven bodies had been retrieved while another 41 passengers were pulled from the ocean, according to the Australian Customs and Border Protection Service. One person aboard the small boat reached the island independently, the agency said.
http://www.nytimes.com/2010/12/16/world/asia/16australia.html?ref=world

Letter to the United Nations High Commissioner for Refugees on the unsatisfactory conditions of Iranian Asylum seekers

Mr. Antonio Guterres
United Nations High Commissioner for Refugees
94, rue de Montbrillant
1203 Geneva
25 April 2010
Dear Mr. High Commissioner,
Because of my long service with UNHCR, many of my Iranian compatriots have urged me to write to you about the plight of the Iranian asylum seekers in the countries neighboring Iran and the prospect of a new massive exodus which could well dwarf the crisis of 1980s.
The Iranian Diaspora has great respect for UNHCR’s humanitarian work and is thankful to your Office for protecting the refugees who have left Iran since 1979. UNHCR’s active leadership of the international community in finding permanent solutions for hundreds of thousands of Iranian refugees over the last 30 years has not only helped to maintain the dignity of the Iranian people but has also contributed to the flourishing of Iranian culture abroad.
Unfortunately, as a result of the recent events in Iran, the waves of arrest, arbitrary imprisonment, torture, rape and execution of political prisoners have led to a sharp increase in the number of Iranian asylum seekers in the neighboring countries, particularly in Turkey, Pakistan and Iraq. Today, the simple act of participation in a peaceful demonstration in Iran is a political crime for which the minimum punishment is arrest, severe beating and torture under interrogation. This, since June 2009, has caused the ever increasing presence of asylum seekers in the countries of asylum. I am certain UNHCR representatives have kept you informed of this phenomenon as well as of their deteriorating condition in the first asylum countries.
Recently, at the initiative of an American NGO, OMID, a group of 14 humanitarian workers, including a doctor, a dentist, a nurse, a traumatologist and 4 lawyers accompanied by a member of the European Parliament went to Turkey for 2 weeks to review the deteriorating situation of the Iranian asylum seekers in that country. The group is in the process of preparing its final report which, I am sure, will be provided to UNHCR when completed. The preliminary assessments shared by some members of the mission, while pointing to the unsatisfactory physical and psychological condition of the UNHCR caseload, indicates the presence of “thousands” of unregistered Iranian asylum seekers whose plight has not come to the attention of UNHCR. Similar information has been coming out of Iraq and Pakistan in recent months. You may wish to know that Voice of America (Persian) has started a series on Iranian refugees using extensively the input of this fact finding mission.

Another disturbing development is the growing pool of Iranian asylum seekers in Europe whose cases have been in limbo for years without any perceptible action or concern by the relevant authorities. During the recent demonstration for human rights in Iran at the Place des Nations in Geneva (15 to 17 February 2010) I met at least a dozen Iranian refugees who had been “temporarily” admitted to Switzerland and had been waiting for a decision on their status for unreasonably extended periods. I am told that there are thousands of such cases all over Europe and that Switzerland is not an exception.
Last January I was taken to the Geneva Airport detention center to visit an Iranian family (M) who had been detained there for over forty days and was about to be sent back to Iran. After contacting UNHCR about the case, I realized that UNHCR has no role in any advocacy activity and that the task of protecting the asylum seekers is performed by local NGOs who, despite limited resources at their disposal, perform an extraordinary service on behalf of the international community. The advice provided by your staff helped to prevent the refoulement of family M and I wish to express my appreciation for their attention and assistance.
What is particularly disturbing to me is the apparent lack of availability of up-to-date information about the country of origin on the basis of which the decisions on eligibility are supposed to be made by the authorities. Without going into the details of the case, I am disappointed to note that family M is to be returned because the decision on their eligibility is based on stale information currently available to the Federal Migration Office. The official decision states:
‘’Les activités de M, comme la distribution de tract et d’affiches, et sa participation á quelque manifestations, ne sont pas propres á fonder l’existence d’une mise en danger concrète en cas de retour en Iran…….. En résume, il faut conclure que M ne présente pas un profil politique l’exposant, lui et sa famille, á une mise en danger concret en cas de retour en Iran. Ni la situation politique régnant actuellement dans le pays d’origine des requérants ni aucune autre motif ne s’oppose au rapatriement, lequel est raisonnablement exigible» [Emphasis added].
This effectively says that M, having no political background, will be in no serious danger on his return to Iran despite his active participation in peaceful demonstrations and the actual political situation in Iran reasonably permits his return. Unfortunately the hoards of political prisoners and maimed victims of torture and maltreatment ‘’produced’’ in Iran since June 2009 clearly contradict the above conclusions.
Mr. High Commissioner, I hope you would agree with me that the authorities responsible for status determination of asylum seekers are in need of refresher courses by UNHCR if their level of current country information is similar to that of the Swiss official responsible for the decision concerning family M.
In conclusion, permit me to inform you that some observers of the Iranian crisis believe that the Iranian authorities have been soft pedaling the repression in view of the Universal Periodic Review at the Human Rights Council on Iran (which took place from 15 to 17 February 2010) and the Iranian candidacy for membership on the Human Rights Council. The elections to the Council will take place on 13 May at the General Assembly in New York and the final result of the UPR on Iran is expected by the middle of June this year. It is believed that further draconian repression is expected during the summer which may result in yet a further massive increase in the number of Iranian asylum seekers.
Yours sincerely,
Jamshid Anvar
Former Director of Asia Bureau, UNHCR
CC: Mrs. Shirin Ebadi
Mr. Abdulkarim Lahiji

نامه به کمیسر عالی ‌پناهندگان سازمان ملل متحد در باره وضع اسفناک پناهندگان سیاسی

آقای کمیسر عالی‌

بخاطر سابقه طولانی‌ خدمتم در کمیسریای پنآهندگان سازمان ملل، عده ای از هموطنانم از من خواسته ا‌ند توجه شما را در باره وضع دردناک پناه جویان ایرانی‌ در کشورهای همسایه جلب کنم و احتمال اینکه موج جدید پناه جویان ایرانی‌ به کشورهای همسایه بزودی ممکن است بحران سالهای 1980 را تعهد شعاع قرار دهد، مطرح کنم.

ما نه تنها از کوشش های UNHCR برای حمایت پناه جویان ایرانی‌ که، از سال 1979 ایران را ترک کرده ا‌ند، بینهایت سپاسگزاریم بلکه سازمان شما بخاطر فعالیت های بشر دوستانه اش احترام خاصی‌ بین ایرانیان دارد. پیشقدمی UNHCR در رهبری جامعه جهانی‌ برای حل مساله پناهندگان سیاسی ایرانی‌ در سی‌ سال اخیر نه تنها کمک به حفظ وقار ملی‌ ایران کرده بلکه در گسترش فرهنگ ایران در خارج از کشور سهیم بوده است.

متاسفانه در نتیجه وقایع اخیر در ایران و موج بازداشتهای غیر قانونی، شکنجه، تجاوز جنسی‌ و اعدام زندانیان سیاسی تعداد پناه جویان ایرانی‌ در کشورهای مجاور، بخصوص ترکیه، پاکستان و عراق ، بطرز قابل ملاحظه ای افزایش یافته است. اینروزها شرکت در تظاهرات صلح آمیز برای دفاع از ابتدایی‌ ترین حقوق مدنی جنایتی سیاسی تلقی‌ میشود و حد اقل به بازداشت و شکنجه منجر میشود. این سیاست ضد مردمی مقامات علت اصلی‌ حضور بی‌ سابقه پناه جویان در کشورهای مختلف شده و مطمئنا نمایندگان شما در این کشورها شما را در جریان این پدیده و بد و بدتر شدن وضع جسمی‌ و روحی‌ آنها گذاشته ا‌ند.

اخیرا به ابتکار یک موسسه خیریه “امید” یک گروه 14 نفری، از جمله پزشک، دندان پزشک، روان شناس، پرستار و 4 وکیل به همراه یک نماینده پارلمان اروپا برای مدت دو هفته برای رسیدگی به وضع پناهندگان سیاسی ایرانی‌ به ترکیه مسافرت کرده ا‌ند.گزارش این گروه بزودی منتشر خواهد شد و در اختیار UNHCR گذاشته خواهد شد. گزارشات اولیه حاکی بر این است که علاوه بر پناهندگانی که زیر حمایت UNHCR هستند، هزار ها پناهجوی دیگر در این کشور سرگردان هستند و هنوز تحت حمایت شما قرار نگرفته ا‌ند. در ماه های اخیر اطلاعاتی‌ مشابه از عراق و پاکستان رسیده است. بخش فارسی‌ صدای امریکا در سری برنامه هایی‌ که در باره پناهندگان سیاسی ایرانی‌ پخش کرده از گزارشات اعضای گروه امید استفاده کرده است.

موضوع دیگری که باعث نگرانی‌ ایرانیان خارج از کشور شده است ازدیاد مداوم عده پناه جویان بدون تکلیف در اروپاست. بعضی‌ از آنها سالهاست منتظر تصمیم نهایی مقامات مربوطه هستند. هنگام تظاهرات 15 تا 17 فوریه در ژنو برای دفاع از حقوق بشر در ایران، من با عده قابل ملاحظه ای از پناه جویان برخورد کردم که بطور موقت در سویس پذیرفته شده ا‌ند و بعد از ماه ها و سالها هنوز تکلیفشان روشن نشده است. از قرار این مساله تنها مربوط به سویس نیست و هزار ها ایرانی‌ در سراسراروپا در این برزخ گیر کرده ا‌ند.

در ماه ژانویه گذشته به تقاضای یکی‌ از دوستانی که سالهاست از پناهندگان حمایت می‌کند، من برای ملاقات خانواده ایرانی‌، “میم”، به بازداشتگاه فرودگاه ژنو رفتم. این خانواده بیش از 40 روز بود که در بازداشتگاه بود و مقامات مربوطه تصمیم به مراجعت آنها را به ایران داشتند. بعد از تماس با UNHCR متوجه شدم که همکاران شما هیچگونه سهمی در دفاع وحفظ حقوق این پناهجویان ندارند و فقط انجمن های خیریه محلی مسول این کار هستند و با وجود محدودیت وسایل و امکانات مالی‌ خدمت پربهایی برای جامعه بین‌المللی انجام میدهند. با وجود این، همکاری و توصیه همکاران شما بود که موقتاً از برگرداندن این خانواده به ایران جلوگیری شد و جای دارد که از این همکاری و کمک همکاران شما صمیمانه تشکر شود. مرور پرونده نشان میدهد که تصمیم به بیرون کردن این خانواده ایرانی‌ بر اساس عدم آگاهی‌ مسئولین از وضح فعلی‌ ایران بوده است و ظاهرا از اتفاقات چند ماه اخیر و سرکوبی و خفقان سیاسی بعد از انتخابات اخیر آگاهی‌ وجود ندارد. بدون اینکه وارد جزیات پرونده این خانواده بشوم، باید با کمال تاسف بگویم که اطلاعات مسئولین ربطی‌ به آنچه امروز در ایران میگذرد ندارد و کهنه و بی‌ ارزش است. در تصمیم اداره مهاجرت دولت فدرال میخوانیم:

“فعالیت های “میم”، مانند پخش تراکت و شرکت در چند تظاهرات دلیل کافی‌ برای نشان دادن اینکه بازگشت وی به ایران خطری برایش ایجاد می‌کند نیست………….باید نتیجه گرفت که “میم” چون هیچگونه سابقه فعالیت سیاسی ندارد خطری برای او و خانواده اش پس از بازگشت وجود ندارد. نه وضع سیاسی امروز ایران دلیلی برای برنگرداندن این خانواده است و نه دلیل معتبر دیگری وجود دارد که این بازگشت غیرعادلانه تلقی‌ شود.”

این حکم، علاوه بر عدم آگاهی‌ از وضع فعلی‌ ایران، نه تنها شرکت درتظاهرات را در ایران بی‌ خطر جلوه میدهد بلکه داشتن سابقه فعالیت سیاسی را شرط اصلی‌ قبول پناه جویان تلقی‌ می‌کند. بدبختانه هزاران زندانی سیاسی و بدن های خورد شده در زیر شکنجه ماه های اخیرنتیجه گیریها و منطق بالا را بی‌ ارزش می‌کند. آقای کمیسر عالی‌، من امیدوارم که قبول داشته باشید که مسولین شناسائی حقوق پناهندگان سیاسی احتیاج فوری به کلاس های تکمیلی برای کامل کردن دانش خود درباره وضع سیاسی کشورهایی چون ایران دارند و بنظر می‌رسد که این عدم اطلاع به حقایق سیاسی و رفتار حکومت های ضد حقوق بشرمساله ایست که اغلب کشورهای پناه دهنده با آن درگیرند.

در خاتمه مایلم به اطلاع شما برسانم که بعضی‌ ازناظرین اتفاقات اخیر ایران پیشبینی‌ میکنند که علت اصلی کم شدن نسبی‌ سرکوب مخالفین و آزاد کردن موقت بسیاری از زندانیان سیاسی از یکطرف مربوط به رسیدگی به پرونده حقوق بشر ایران در شورای حقوق بشر بوده است و از طرف دیگر بخاتر کاندید بودن ایران برای عضویت همین شورا، جمهوری اسلامی مایل بوده است تا حد امکان از جدال در باره سابقه حقوق بشریش خودداری کند. انتظار میرود که پس از گذشت این فرصت سرکوب شدید کسانی که برای حقوق بشر مبارزه میکنند از سر گرفته شود که منجر به ازدیاد تعداد پناه جویان ایرانی‌ خواهد شد.

با احترام

جشید انور مدیر کل سابق منطقه آسیا

25 آوریل 2010

رونوشت:

خانم شیرین عبادی

آقای کریم لاهیجی